4ο Γυμνάσιο Γλυφάδας

Με αφορμή μία φωτογραφία ή έναν πίνακα ζωγραφίκης, οι μαθητές της Α' Γυμνασίου στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας γράφουν μια δική τους ιστορία για τη ζωή των παιδιών στην ελληνική παραδοσιακή οικογένεια. 

Ιακωβίδης: Παιδικός Καβγάς

 Αγαπητό ημερολόγιο, η σημερινή μου μέρα δεν ήταν και τόσο καλή. Είχα πάει στην γιαγιά μου για να πάμε στο βουνό να μαζέψουμε μανιτάρια. Εγώ και τα δύο μου ξαδέλφια είχαμε πάει λίγο πιο πέρα και βρήκαμε κάτι μανιτάρια πάρα πολύ μεγάλα πάω να τα πάρω και μου είπε η ξαδέλφη μου μην τα πάρεις η γιαγιά είπε πως είναι δηλητηριώδες. Μετά πήγα λίγο πιο πάνω και βλέπω την ξαδέλφη μου να τα μαζεύει κρυφογελώντας. Πήγε στην γιαγιά και τα έδηξε και της είπε πως αυτά τα μανιτάρια ήταν τέλεια και ύστερα μας είπε να μαζευτούμε να φύγουμε. Όταν προχωρούσαμε το είπα στην γιαγιά μου και η ξαδέλφη μου είπε πως λέω ψέματα. Η γιαγιά μου δεν με πίστεψε  γιατί είχε αδυναμία στην ξαδέλφη μου είχα θυμώσει πολύ.            

Το μεσημέρι φτάσαμε σπίτι και φάγαμε τα μανιτάρια και η γιαγιά μου έλεγε πόσο τυχερή είμαστε που είχε έρθει μαζί μας και η Ελένη και βρήκε τα μανιτάρια. Είχα θυμώσει πάρα πολύ και ήθελα να πάρω εκδίκηση. Η γιαγιά μου της έφτιαχνε τα μαλλιά και εγώ είδα την καινούρια  της ξανθομάλλα με φανταστικά γαλανά μάτια κούκλα που της είχε αγοράσει ο θείος μου. Την πήρα χωρίς να το καλό σκεφτώ και την έβαλα κάτω από το κρεβάτι της γιαγιάς. Τότε ο μπελάς έτσι λέγανε τον σκύλο μου επειδή έκανε αταξίες, πήγε χωρίς να τον δω κάτω από το κρεβάτι και μέχρι να πεις κιχ την είχε αρπάξει και την είχε φάει. Μετά από αυτό ποια γαλανά μάτια της να δεις αφού δεν υπήρχαν ή τα μαλλιά της δεν ήταν πια ξανθά βασικά δεν είχε καν μαλλιά. Το κατάλαβε η Ελένη πως λείπει η κούκλα και έκλεγε την έψαχνε παντού αλλά δεν την έβρισκε μετά από δύο ώρες βαρέθηκα να την ακούω να κλαίει και της είπα που ήταν. Πάει να την πάρει. Μόλις την πήρε έκλεγε ακόμα ποιο δυνατά και πήγα να δω γιατί και είδα την κούκλα πως ήταν. Φοβήθηκα και πήγα να κρυφτώ μέσα στην ντουλάπα. Ύστερα με βρήκε και άρχιζε να με χτυπάει όλο ποιο δυνατά. Πήγα και το είπα στην γιαγιά και η Ελένη έκανες πως κλαίει και της εξήγησα όλη την ιστορία από την αρχή μέχρι και αυτήν την στιγμή που μιλάγαμε η ξαδέλφη μου είπες πως λέω πάλι ψέματα και πως δεν με βάρεσε και τα λέω αυτά για να μην κατηγορηθώ για την κούκλα της. Φυσικά στο τέλος δεν με πίστεψε.

                                                                                                           12/11/2005

Άρης Σταματούλης, Α4

Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ

Είναι απόγευμα τώρα ακόμα και η γιαγιά μαζί με τα εγγόνια κάθονται στο τραπέζι. Ξαφνικά όμως το μωρό άρχισε να τραβάει τα μαλλιά της Μαρίας. Ταυτόχρονα τα δύο αγόρια ο Βασίλης και ο Δημήτρης είχαν σκάσει στο γέλιο. Η γιαγιά να τραβάει το μωρό και να φωνάζει στην Μαρία « μη πλησιάζεις πήγαινε προς τα πίσω!»

Στο σπίτι γινόταν χαμός μέχρι να πει η γιαγιά την μαγική λέξη που ήταν «ησυχία! Θα σας πω ένα παραμύθι». Τσιμουδιά δεν ακουγόταν. Τα παιδιά ακόμα και το μωρό κοίταζαν την γιαγιά με περιέργεια. Η γιαγιά ήταν πολύ εκφραστική, ένας λόγος παραπάνω για να αρέσει το παραμύθι στα παιδιά.

Αυτή την ησυχία την διέκοψε η πόρτα. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο η κυρία Χριστίνα, η κόρη της γιαγιάς και η μητέρα των τεσσάρων παιδιών. Ήρθε να πάρει το μωρό, να πάνε κάπου μαζί, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς που.

Τώρα που έφυγε θυμήθηκε πως ήταν η ώρα να κουρευτεί η Μαρία. Η Μαρία άρχισε να γκρινιάζει. Λογικό το βρίσκω αφού ήθελε να μακρύνει το μαλλί της.

Με τα πολλά η γιαγιά την έπεισε αλλά έβαλαν και ένα χεράκι τα αδέλφια της. Της είπαν πως μόλις τελείωνε θα έκαναν μια συναυλία και  θα ήταν η τραγουδίστρια. Η Μαρία συμφώνησε, αλλά με το που είδε την γιαγιά που πήρε το ψαλίδι την έπιασε πάλι η γκρίνια της. Η γιαγιά κούρευε τα μαλλιά της στα τυφλά, η Μαρία να κλαίει, η γιαγιά να ψαλιδίζει και τα αγόρια να γελάνε.

Αφού τελείωσαν όλοι τους και πάνω απ? όλα το βασανιστήριο της Μαρίας, άρχισε της γιαγιάς. Τα παιδιά ξεχύθηκαν στην κουζίνα και άρχισαν να αρπάζουν κατσαρόλες, καπάκια, πιάτα, κουτάλες, ότι βρήκαν ,μπροστά τους και πήγαν στην γιαγιά να της παίξουν μουσική. Η γιαγιά έκλεινε τ? αυτιά της. Η Μαρία με τα μάτια πρησμένα και κόκκινα από  το κλάμα ούρλιαζε ρυθμικά μαζί με την «μελωδία». Βασικά όχι ακριβώς μελωδία αλλά τέλος πάντων. Ξαφνικά ήρθε στην γιαγιά μια ωραία ιδέα.

Σταμάτησε τα όργανα και τα παιδιά και τους είπε να χορέψουν. Τα παιδιά άλλο που δεν ήθελαν, έπιασαν από τα χέρια την γιαγιά και άρχισαν. Χόρευαν συνεχόμενα πέντε λεπτά. Όταν άνοιξε πάλι η πόρτα μπήκε ο πατέρας κουρασμένος από τα χωράφια και η μαμά αγκαλιά με το μωρό. Η μαμά πήγε τα παιδιά για ύπνο και οι μεγάλοι άρχισαν να μιλάνε για τα δικά τους και έτσι τελείωσε η μέρα τους.

Βασιλεία Χατζημανώλη