4ο Γυμνάσιο Γλυφάδας

Στη δύση του ηλίου..

Τρέχοντας έφτασα σε ένα λιβάδι, σκέφτηκα ότι δεν θα με έβρισκαν εκεί και θα ήμουν ο καλύτερος στο κρυφτό. Εδώ  ερχόμουν όταν ο μπαμπάς με μάλωνε ή όταν ήμουν στεναχωρημένος .Ξαφνικά αντίκρισα ένα άροτρο, πήγα και κάθισα πάνω του.  <<Εδώ  θα περιμένω μέχρι να με βρουν>>  είπα και πέρασε η ώρα βλέποντας την δύση του ηλίου. Οι αποχρώσεις του ουρανού ζωγραφιζόντουσαν  στο τεράστιο αυτό λιβάδι  και με ταξίδευαν μαζί τους ώσπου σιγά-σιγά τα χρώματα έσβηναν ?Το επόμενο πρωί όλοι  ήταν από πάνω μου και γελούσαν , κατάλαβα ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει.

Εύη Φαρλέκα.

ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ο Ηλίας ζούσε σε ένα πεδινό χωριό της Πελοποννήσου μαζί με την μαμά του και άλλα τέσσερα αδέλφια . Ήταν γενικά ένα πολύ μοναχικό και διαφορετικό παιδί . Πάντα ήθελε όμως να έχει ένα φίλο , αλλά δεν είχε ποτέ το θάρρος να μιλήσει σε κανένα παιδί .

Καθώς ήταν ο μικρότερος της οικογένειας δεν υπήρχαν και πολλά πάρε δώσε με τα αδέρφια του . Η μητέρα του έκανε πάντα δουλειές , είτε δούλευε στο χωράφι είτε ασχολιόταν με τις δουλείες του σπιτιού , οπότε  έβλεπε πολύ ελάχιστα τα παιδιά της . Έτσι τα μεγαλύτερα παιδιά μεγάλωναν τα μικρά .

Ο μοναδικός ?φίλος? του Ηλία ήταν ο ήλιος όταν έδυε . Κάθε απόγευμα πήγαινε στο χωράφι του σπιτιού τους , όπου υπήρχε ένα παλιό σκουριασμένο άροτρο και καθόταν εκεί με τις ώρες να γράφει τραγούδια και στιχάκια για τον ήλιο .

Μια μέρα η μεγαλύτερη αδερφή του , η Ελένη , αφού τον είδε να κάθεται μόνο του αποφάσισε να τον βοηθήσει να βρει ένα φίλο . Ύστερα από μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε και πάλι δεν κατάφερε να τον βοηθήσει . Ο Ηλίας στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που πίστεψε πως ποτέ δεν θα βρει φίλο και έτρεξε μακριά από την Ελένη.

Όταν πήγε πίσω στο χωράφι είδε ένα κοριτσάκι να κάθεται εκεί και να αγναντεύει τον ορίζοντα . Πήγε να της μιλήσει αλλά δίστασε . Πήρε όμως μια βαθιά ανάσα και πήγε να της συστηθεί . Αφού γνωριστήκανε , η Ελίνα του είπε πως και εκείνη ήταν πολύ ντροπαλή . Με την ώρα που περνούσε βρίσκανε όλο και περισσότερα κοινά μεταξύ τους .

Ακόμη και σήμερα ο Ηλίας και η Ελίνα είναι καλύτεροι φίλοι . Ο Ηλίας όμως συνέχισε να πηγαίνει συχνά και να κάνει παρέα με τον φίλο του τον ήλιο .

Χριστίνα Παναγιωτοπούλου

Α3

Απρίλιος 1900,

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Χθες, θυμήθηκα τις παλιές μέρες στο χωράφι. Θυμάμαι που ο πατέρας μου με έβαλε να καλλιεργήσω με το άροτρο μόνο που εγώ κάθισα πάνω του και κοίταζα την δύση του ηλίου. Με πήρε ο ύπνος. Η γιαγιά με βρήκε και με ξύπνησε σιγά σιγά. Μου υποσχέθηκε να μην το πει στον πατέρα μου, γιατί ήξερε τις συνέπειες? Μου έφτιαξε ένα τσάι , με τύλιξε στην αγκαλιά της και μου είπε το αγαπημένο μου παραμύθι?

Ελπίδα Τζανή , Α4

Στην δύση του Ηλίου

Ο ήλιος δύει. Ο Πέτρος ξύπνησε. Στην αρχή, μπερδεύτηκε. Όταν όμως κατάλαβε πια τι συμβαίνει αρχίζει να γελάει. Ας δούμε όμως τι έγινε από την αρχή?..

« Ξημέρωσε, ξυπνήστε!» άκουσε ο Πέτρος το πρωί και ανασηκώθηκε. Τι πρωί, χάραμα είναι στις πέντε το πρωί σκέφτηκε. Πίνει το γάλα του, βάζει τα παπούτσια του και φεύγει. Τα χωράφια δεν είναι πολύ μακριά, σε πέντε λεπτά είναι κιόλας εκεί.

Όταν έφτασε, οι άλλοι τον χαιρέτησαν. Χωρίς να χασομεράει, έπιασε γρήγορα δουλειά. Στην αρχή θέρισε, αργότερα κάποιοι μεγαλύτεροι αλώνισαν.

« Διάλλειμα για κολατσιό » φώναξε η γιαγιά του. Εκείνος έγνεψε αρνητικά και της είπε να φύγει. Εκείνη έφυγε απογοητευμένη. Εκεί που έφτιαχνε το σιτάρι, συλλογιζόταν αν έκανε καλά που είπε στη γιαγιά του όχι. Ήταν ξεροκέφαλο παιδί, αλλά πολύ έξυπνο και ευγενικό. Όλοι ζήλευαν την εφευρετικότητά του. Είχε μοιάσει του πατέρα του. Δυστυχώς είχε χάσει την μητέρα του από πολύ νωρίς. Νευρίαζε πολύ όταν οι άλλοι τον λυπόνταν για αυτό. Ήταν πολύ ευαίσθητος. Πάλι καλά που υπήρχε και η γιαγιά του, που καμιά φορά του αφηγούνταν παραμύθια.

Είχε πια μεσημεριάσει. Τέτοια εποχή, Ιούλη μήνα τα μεσημέρια ήταν ανυπόφορα. Ο Πέτρος ένοιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στο μέτωπό του. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Συνέχισε τη δουλειά του μέχρι που η ώρα πήγε τέσσερις. Εκείνη η ώρα ήταν η χειρότερη ολόκληρης της ημέρας. Έπρεπε να κουβαλήσει τα δεμάτια με το σιτάρι. Φορτώθηκε και ξεκίνησε.

Έπρεπε να τα πάει στο μύλο, που ήταν δύο χιλιόμετρα μακριά. Στην αρχή γκρίνιαζε αλλά μετά ήταν τόσο κουρασμένος που ούτε να γκρινιάξει δεν μπορούσε.

Στη μέση της διαδρομής ένοιωσε μια τρομερή αδυναμία. Άφησε τα δεμάτια κάτω. Από μακριά είδε ένα άροτρο. Έτρεξε προς τα εκεί με όση δύναμη είχε. Πράγματι, ήταν ένα ξύλινο άροτρο. Αρχικά δείλιασε αλλά στο τέλος κάθισε.

Ο ήλιος έκαιγε. Οι ακτίνες του βαριές και ζεστές. Κι όμως το παγκάκι ο Πέτρος δε ζεσταινόταν. Άρχισε να κουλουριάζεται. Ένοιωθε τα βλέφαρά του βαριά. Ώσπου τα έκλεισε κι ο Μορφέας τον πήρε στην αγκαλιά του.

ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΑ ΣΗΦΑΚΗ, Α3                                      

Η ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πολύ φτωχό παιδάκι που μετά απο την σκληρή δουλεια που έκανε όλη μέρα κάθισε να ξεκουραστεί πάνω σε ένα άροτρο. Δούλευε με το πατέρα του. Το παιδί ήταν ξυπόλητο , που είναι δείγμα φτώχιας.Είχε πετάξει το καπέλο του κάτω και απο την κούραση είχε αφαιρεθεί κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα.Σκεφτόταν το πως θα ήταν να είναι κάποιος πλούσιος και να μην χρειάζεται να κουράζεται ετσι, γιατι ειναι παιδί, να τα έχει όλα έτοιμα.Είναι το όνειρο κάθε παιδιού να μπορέσει να ζήσει έστω και μία μέρα πλούσιος, χωρίς σκοτούρες, με ακριβά ρούχα και παπούτσια, να πηγαίνει σε καλά σχολεία και να τα έχει όλα. Να έχει φαγητό να φάει και νερό να πιεί. Αλλά τι να κάνουμε, έτσι τα φέρνει η ζωή, κάποιοι πλούσιοι κάποιοι φτωχοί!!!Αυτός τώρα έχει δύο μικρότερα αδερφάκια που πρέπει να τα θρέψει μαζί με τον πατέρα του. Όλες αυτές οι σκέψεις και οι προσδοκίες του απεικονίζονται στα ονειροπόλα μάτια του που ατενίζουν με ελπιδοφόρο βλέμμα το μέλλον.Βλέποντας το ηλιοβασίλεμα ο καθένας μπορεί να φανταστεί ό,τι θέλει.

ΚΥΒΕΛΗ ΠΑΤΖΑΛΗ

            Ο Νικόλας ξύπνησε το Σάββατο από τις έξι το πρωί για να βοηθήσει τους γονείς του με τα χωράφια που καλλιεργούν για να ζήσουν. Ζει σε ένα χωριό μακριά από την πόλη με μικρά δίπατα σπίτια με μεγάλες αυλές και πολλά λουλούδια. Το χωριό του είναι γεμάτο δέντρα που συνεχίζουν και καλύπτουν όλη την περιοχή και φτάνουν μέχρι τα χωράφια, που είναι τα περισσότερα μισή ώρα περπάτημα από το χωριό.

            Έτσι τον ξύπνησε η μάνα του για να πλυθεί και να πιεί γάλα από την κατσίκα που μόλις του είχε βράσει .Του έδωσε να πάρει μαζί του ψωμοτύρι για πιο μετά  και έφυγε  ακολουθώντας   τον πατέρα του .Ο  Νικόλας είναι δέκα χρονών και όταν δεν πηγαίνει στο μονοθέσιο σχολείο του χωριού του με τους άλλους δέκα συμμαθητές του, πηγαίνει στα χωράφια του πατέρα του για να βοηθήσει. Το ίδιο κάνουν και τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού.

            Φτάνοντας  στο χωράφι , άρχισε να βγάζει τα χόρτα κάτω από τα στάχυα που είχαν μεγαλώσει και ήταν έτοιμα για κόψιμο. Μετά ,ο πατέρας του του είπε να σκάψει το χώμα στις ευθείες από τα στάχυα  για να ρίξουν κοπριά . Όλη την ημέρα οι δουλείες  συνεχίστηκαν στον  ίδιο ρυθμό. Ο Νικόλας , ίσα που πρόλαβε να  φάει το κολατσιό , που του είχε δώσει η μάνα του . Θα σταματούσε να δουλεύει πριν την  δύση του ηλίου , για να υπάρχει φώς να βλέπουν να γυρίσουν πίσω στο χωριό.

            Όταν ο ήλιος άρχισε να δύει , ο Νικόλας  με τον πατέρα του σταμάτησαν να δουλεύουν . Μέχρι να μαζέψει ο πατέρας του τα διάφορα εργαλεία , ο Νικόλας ήταν  ελεύθερος να ξεκουραστεί . Πήγε λοιπόν  στο παλιό χαλασμένο άροτρο , που ήταν   παρατημένο  δίπλα  από το χωράφι τους , σκαρφάλωσε και περίμενε να δει την δύση του ηλίου  στα απέναντι  βουνά .Επικρατούσε ησυχία και ήταν  αυτό που ήθελε  για να  ξεκουραστεί , να ηρεμήσει και να γεμίσει το μυαλό του και την ψυχή του με την μαγική και  χαλαρωτική εικόνα του ηλιοβασιλέματος . Σε λίγο ο ουρανός  γέμισε με χιλιάδες αποχρώσεις  του ροζ , του μωβ και του πορτοκαλί καθώς ο ήλιος αποχαιρετούσε την ημέρα  και έδινε την θέση του στο φεγγάρι. Η εικόνα αυτή, που είναι σαν ένα θαύμα της φύσης , πρόσφερε στον Νικόλα  την ψυχική ηρεμία που χρειαζόταν για να ξεχάσει πόσο κουρασμένος ήταν.

Πέτρος Ξεκομηνός

Ιστορική διατροφή των Ελλήνων από την Αρχαιότητα εώς Σήμερα

Με αφορμή έναν πίνακα ζωγραφίκης, οι μαθητές της Α' Γυμνασίου στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας γράφουν μια δική τους ιστορία για τη ζωή των παιδιών στην ελληνική παραδοσιακή οικογένεια.

??τα αρραβωνιάσματα??

Θέμα: ??Οι ιστορίες της γιαγιάς??

   Η γιαγιά μου μου λέει συνέχεια  ιστορίες για τα παιδιά της χρόνια. Η αγαπημένη μου από αυτές εξιστορεί τον παιδικό της αρραβώνα με τον παππού μου. Αυτήν την ιστορία την ονόμασα  ??τα αρραβωνιάσματα??.

  «Ακόμα θυμάμαι τον αρραβώνα μου με τον Χαρίλαο. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ο ήλιος έλαμπε. Καλό σημάδι. Βλέπεις εκείνη την εποχή μας αρραβώνιαζαν από μικρά παιδιά. Ήμασταν γείτονες. Οι γονείς αδελφικοί φίλοι. Συνέχει μαζί παίζαμε. Μια μέρα μου είπε πως με αγαπάει και ότι θέλει να παντρευτούμε. Εγώ για πλάκα του απάνταγα πως ήθελα να γίνω η γυναίκα του. Μας άκουσαν οι γονείς και συμφώνησαν να μας αρραβωνιάσουν και μετά να μας παντρέψουν. Εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη. Παιδικοί έρωτες βλέπεις. Αγαπιόμασταν με τον μακαρίτη. Και ακόμα τον αγαπάω. Βλέπεις ο θάνατος τελειώνει τον γάμο αλλά όχι την αγάπη.

Σουρμελή Δήμητρα 

Με αφορμή μία φωτογραφία ή έναν πίνακα ζωγραφίκης, οι μαθητές της Α' Γυμνασίου στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας γράφουν μια δική τους ιστορία για τη ζωή των παιδιών στην ελληνική παραδοσιακή οικογένεια.

Φωτογραφία της Ελλης Σουγιουλτζόγλου που έκανε καριέρα με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Nelly΄s

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν μερικά παιδάκια που ξύπνησαν ένα πρωινό, πήραν μια κουρτίνα  την τύλιξαν και έπαιζαν μαζί της τα μισά παιδιά  πήγαν από τη  μια πλευρά και τα άλλα μισά από την άλλη και στη μέση υπήρχε μια λακκούβα με λάσπη και άρχισαν την τραβούσαν και έπεσε η 1^η ομάδα. Μετά από το παιχνίδι κουράστηκαν και έκατσαν σε ένα πεζούλι στον δρόμο και φανταζόντουσαν ότι τρώνε ένα κομμάτι ψωμί για να γεμίσει η κοιλίτσα τους μόνο και μόνο από τη σκέψη ότι είχανε να φάνε αλλά φαίνονται πολύ χαρούμενα ,μετά νύχτωσε και πήγαν να κοιμηθούνε στα σπίτια τους για να είναι έτυμα για την επόμενη μέρα που οι γονείς τους είπαν να κάνουν δουλειές που δεν ήθελαν.  

                     Χρήστος Τάλλαρος, Α4